Müzik - “Varese ilinde yükselen sanatçılar için mekan eksikliği var mı?” İçeriden gelenler ne diyor - Müzik - Varese Haberleri

Varese ilinde hala yükselen sanatçıların müziklerine yer var mı ? Yoksa ekonomik zorluklar, kamuoyunun ilgisizliği , daha da kötüsü duyarsızlığı arasında zar zor hayatta mı kalıyoruz ? Bunlar sıklıkla karşımıza çıkan sorulardır: toplanan röportajlarda (VareseNews ve diğer yerlerde), sanatçılar arasındaki sohbetlerde, sahne arkasında ve konser sonrası partilerde.

Son 10-15 yılda bir şeylerin değiştiği ortada. Bölgede , özellikle Varese şehirleri dışında, buluşma yerlerinin (kültürel ve diğer) giderek ortadan kalktığı veya dönüştüğü görülüyor. Bazıları yerlerine yenileri gelmeden kapandı , bazılarının yönetimleri değişti , kimliklerinde belirgin bir yön değişikliği oldu , diğerleri ise yakın zamanda doğdu veya Germogli incelemesi gibi bağımsız müzisyenlere özel bir inceleme başlattı.

Açık bir tartışma başlatmak faydalı olsaydı yeni bölümlerin (ya da olası bir köşe yazısının) takip edebileceği bu köşelerde, cebimizde gerçek olmadan , müziğin -ve genel olarak ana akım olmayan kültürün- "çevre"de "merkez"de kaldığı yerleri yansıtmaya çalışıyoruz . O halde, müziğin, daha doğrusu cover'ların, bir yemek ile diğeri arasında fon müziği olduğu restoranları veya barları dışarıda bırakalım. Yerel sanatçılar için doğal olarak iyi fırsatlar sunsalar bile, kendi dinamikleriyle var olan ve yaşayan festivalleri de bunun dışında tutalım . Yerel sanatçılarla birlikte özenle ve uyum içinde tasarlanmış, sürekli programlama sunan mekanların odalarından bahsediyoruz .

Ama belki de bakış açımızı daha geniş tutmalı ve kendimize şu soruyu sormalıyız: Mekanlar mı eksik, yoksa gerçek bir sahne mi eksik? “Sahne” kelimesini tanımlamak kolay değil, ancak tüm müzik ekosistemini çerçevelemekte yardımcı oluyor: sanatçılar, dinleyiciler, mekanlar, iletişim ve anlatım, canlılardan oluşan bir yaşam alanı, iklim, az ya da çok verimli topraklar. Bu boyutu göz ardı etmek, haritada iğneler gibi ilin dört bir yanına dağılmış kutulardan bahsetmek gibi bir şey olur . Akla gelen en doğal aksiyom şudur: Sahne ne kadar küçükse, o kadar az fonlanır, o kadar az mekan olur.

Varese ilinde 1200 kilometrekarelik alanda 850 binden fazla insan yaşıyor. 138 belediye var, bu mesleği sürdüren kulüpler (snr, srl ve kulüpler arasında) en cömert tahminle sadece on'un biraz altında (bu makale diachronic bir nüfus sayımı olarak doğmamıştır). Yapıları gereği, ancak her zaman değil, tesisler araziye eşit uzaklıkta yerleştirilmiştir. Ispra'daki Anpi kulübünden Lonate Ceppino'daki Black Inside'a kadar uzanır , Varese bölgesinin en uç "batı kıyısı" ve "doğu kıyısı": bir tarafta göl ve VCO, diğer tarafta Como bölgesi, Cardano'daki Quarto Stato'dan geçerek güneye doğru Malpensa'ya veya yine Vedano'daki Circolo Sant'Antambrogio veya Arlecchino barına doğru . Durumu daha iyi anlayabilmek için coğrafi konum ve hukuki nitelik açısından iki farklı merciden görüş istedik: Varese'deki Tumiturbi Depoları ve Busto Arsizio'daki Circolo Gagarin.

" Her gece konserlerimiz olurdu ," diyorlar Busto Arsizio'daki Circolo Gagarin'de . «Ama sonra sınırlar gelir: ekonomik, örgütsel, kişisel. İldeki organizatörlerin %90'ı bizim gibi gönüllü olarak bu işi yapıyor. Ve insanları evlerinden çıkarmak giderek zorlaşıyor ."

Maliyetler artıyor , müzik dışı uğraşlar sizi zorluyor ve müzik sahnesi parçalanmış durumda . Hatta zorluklarını ve Materia'ya yönelttikleri itirazları anladığımız (aksi takdirde bu konu üzerinde kafa yormak için burada olmazdık ) yeni sanatçı kategorisi bile eleştiriden muaf değil: « Çoğu zaman sizden en ısrarla çalmanızı isteyenlerin sahne altında olduğunu asla göremezsiniz. Neyse ki bu sabit bir kural değil ve sanatçılar arasında destek ve işbirliği olduğunu görmek güzel." Kısacası sorun, zaten düşüşte olan bir eğilim olan sahne eksikliği değil, aynı zamanda gerçek ve üretken bir müzik topluluğu oluşturma eğiliminin zayıf olmasıdır.

Gagarin'in başkan yardımcısı Francesco Castiglioni'nin sözlerini dinleyince , belki de kitle kültürüne alternatif olan yeraltı kültürünün de dijital kanallarda, algoritmik mantıkta yayıldığını düşünebiliriz . Bazı sanatçılar sadece taşrada doğmuş oldukları için kendilerini yeraltının bir parçası olarak hissederler ama gerçekte merkeze dönük , öz referanslı bir bakışları vardır. Ve bu yüzden uyum sağlamak zordur veya nasıl yapılacağını bilemez. Bazen bazı sanatçıların sesleri olmadığı için (bunun sorumluluğunu biz medya olarak üstleniyoruz) veya tanıtım imkânları olmadığı için yalnız kaldıkları da oluyor.Lotman'ın semiyosferiyle hayatımızı karmaşıklaştırmadan , rap, son 15 yılın büyük popülerlik dalgası ve Massimo Pericolo'nun taşraya getirdikleri nedeniyle, muhtemelen kendini bu hassas belirsizlik pozisyonunda bulan türdür ; bazı alt türler çitin bir tarafında, diğerleri ise diğer tarafındadır. Neyse, taşrada bir rap sahnesi mutlaka vardır. Tumiturbi’nin sanat yönetmeni Fabrizio “Pecce” Peccerillo da bunu doğruluyor.

Dijitalle ve dijital yerlilerin nesilleriyle birlikte, bu kültürle temas kurma ve deneyimleme biçimi , müzikal olsun veya olmasın, değişti; bazen fiziksel ortamları atlayarak yerini sanal platformlara bıraktı. Bir sanatçının kendini ifade etmesine, bir türü kendine mal etmesine yol açan etkenler değişiyor. Kendini tanıtma biçimi de değişiyor, vitrinler değişiyor, ikircikli olmak yerine sosyal medyaya taşınıyor. Bugün sahneye hiç çıkmamış, sahneye hiç çıkmamış, çoğu zaman aylık bazda şarkı yayınlayan (yazmayan, yayınlayan) çok sayıda sanatçının olması tesadüf değildir . Bu bir kusur değil, zamanın bir işareti.

« Sahneler yeraltında yaratılırken, sıvı müzik ana akıma ulaşıyor – diye devam ediyor Pecce. Sanırım bu yüzden "tür" gecelerinde -bizim için garaj bir örnek- çok sayıda insan yer değiştiriyor. Bölgenin her yerinden, bazen onları tanımadan bile, grupları dinlemeye gelen hayranlar var. Aslında onları tanıyorlar, çünkü bu müziğe gerçekten ilgi duyuyorlar."

Sadece mekan sayısı değil, her zaman (tüm sahne tarafından) garanti edilemeyen, kalıcı olabilen, kendini yenileyebilen ve dışarıdakilere de hitap edebilen bir müzik ve kültür ağının etkinliği de önemli. Bakış ve diyalog temel bir şey: «Ben programlama üzerinde çalışırken - Gagarin'inkinden farklı olarak, biz bir LLC'yiz ve onlar bir dernek - konserler ve partiler de dahil olmak üzere, yer hak eden ve onların sahip olmadığı diğer gerçeklikleri mümkün olduğunca hesaba katıyorum - diye açıklıyor "Pecce", paylaşılan takvimlerden bahsederek -. Birbirimizin ayağına basmanın bir anlamı yok , aksine biz organizatörler konuşuyoruz, notlarımızı karşılaştırıyoruz, sanatçılar hakkında da fikir alışverişinde bulunuyoruz. Şu bir gerçek ki , hafta içinde herkesin müzik yapması çok zor ve en güzel anlar, en azından taşrada, çoğunlukla hafta sonları oluyor. Ekonomik olarak muhteşem bir şey olsaydı, çok daha fazla insan bu işi yapardı . Ve aslında öyle değil, neredeyse hiç değil."